We zijn gisteravond weer thuis gekomen....

Heerlijk om weer in ons eigen bed te kunnen liggen! (ondanks de wekker die vannacht weer afging voor controles)

Maar zoals de verpleegkundige zei toen we weggingen : je mag naar huis maar helaas is het geen hoera stemming.....

Afgelopen anderhalve week zijn we druk bezig geweest met elkaar om de suikers van Denzel omlaag te krijgen. Helaas is het nog steeds niet waar we willen zijn. De waardes zakken nu af en toe tot een hoogte waar we blij van worden maar ze schieten nog vaak genoeg met dezelfde rotvaart omhoog. Omdat we, Denzel en wij, gelijk het prikken hebben aangeleerd maar ook al het uitreken werk was er voor de verpleging niet meer nodig dan een toeziend oog te hebben. Dit maakte dat we met elkaar besloten hebben dat Denzel naar huis kon gaan. We hebben elke dag contact met de diabetes verpleegkundige en de endocrinoloog. Ook zijn we maandag weer in het ziekenhuis voor controles.

In het gesprek met onze arts werd nogmaals benoemd dat de weg lang is die we al hebben afgelegd maar dat de weg die voor ons ligt ook nog erg lang zal zijn en dat er nog steeds gevaren op de loer liggen. 

We zijn super trots op Denzel! Daar zijn geen woorden genoeg voor... maar onze trots is ook net zo groot voor onze 2 andere kanjers. Ze gaan door met hun opleidingen en werk maar dragen ook de grote zorg om hun kleine broertje zo te zien vechten en zij staan machteloos aan de zijlijn. Onze liefde is immens groot voor alle drie en samen....samen zijn we super sterk !!