Vanochtend was het al weer vroeg dag. Ons lieve mannetje had moeite gisteren de slaap te vatten. Hij was zo nerveus voor het prikken. Bang dat het net zo zou gaan als vorige week. Dus hij was ook al weer op tijd wakker.

Onderweg naar het WKZ lag Denz lekker achterin de auto.

 

Wat is het toch ook een lekker skattie !!! Altijd maar weer die glimlach ondanks zijn angsten, zorgen en verdriet.

 

Bij het WKZ aangekomen petje af (veel te warm in het ziekenhuis) en kapje op. Op naar de prikafdeling..... Gelukkig zat de prikzuster die hem vorige week goed gesprikt had achter de balie dus hebben we gevraagd of zij Denz wilde prikken en dat heeft ze gedaan. Het ging in 1x goed dus dat was een goede ervaring voor Denz en die had hij ook zeker nodig om een beetje over zijn angst heen te komen.

-----

Toen we aankwamen bij het WKZ kwamen we een vader tegen die we hadden leren kennen op de afdeling. Met zijn vrouw had ik hele fijne gesprekken gehad. Hij liep met een koffer dus mijn reactie was "lekker naar huis?". "Nou", zei hij, "we gaan voor de laatste keer naar huis"..... En zo ben je in een klap zonder woorden..... De ergste nachtmerrie is voor hun waarheid geworden. Omdat ik ook zo fijn met zijn lieve vrouw had gepraat en gelachen liet dit grote verdriet van hun mij niet los. Dus toen we met Denz hadden bloedgeprikt is Rajm met Denz naar beneden gegaan om een broodje te eten en medicijnen te nemen en ben ik naar afdeling Giraf gelopen. Alleen al om weer op die afdeling te komen geeft kippenvel maar om de reden waarom ik er nu was gaf me een heel verdrietig gevoel..... Ellen (pedagogisch medewerker) gin gvoor mij even vragen of het uitkwam en of ze er natuurlijk behoefte aan had om mij even te spreken. Uiteindelijk vonden we haar in de ouderkamer. Ppppffff wat een emotioneel weerzien. Ontzettend fijn om elkaar even te kunnen knuffelen en spreken. Ik zag er enerzijds tegenop maar ik ben zo blij dat ik mijn hart gevolgd ben. Het verdriet kun je niet wegnemen maar het laten weten en voelen dat je aan mensen denkt is zo ontzettend belangrijk. Al zeg je niets maar even die arm om je heen of een lieve kaart of app doet zo ontzettend goed. Onze gedachten zijn bij hun .......

-----

De uitslagen van Denzel waren goed. Er mocht weer een medicijn af !! Helaas is er nog steeds geen afweer. Dus daar moeten we nog (lang) geduld voor hebben. Dit betekent dat alle regels die er waren nog steeds gehandhaafd moeten worden omdat elk virus of iets dergelijks levensgevaarlijk voor hem zijn. Zelf weet hij de regels ook heel goed want als iemand hem een hand wil geven zegt hij zelf al dat dat niet mag.

De zorg die wij samen delen met de arts is het eten. Hij is best snel van zijn sonde af maar....... De misselijkheid hoort echt bij dit proces en zal naar alle waarschijnlijkheid nog erger worden (en aangezien Denz daar erg gevoelig voor is ook ivm bijnieren die het niet meer doen) zal het eten een nog groter probleem worden. Dus de kans is groot dat de sonde er volgende week weer in moet. Enerzijds was Denz hier natuurijk heel boos en verdrietig over maar vanavond, na veel uitleg, begreep hij het ook wel. Voor ons is zou het eerlijk gezegd wel een zorg minder zijn. Het eten was altijd al een "probleem" dus om nu die hele strijd aan te gaan is niet fijn. Voor ons allemaal niet. We gaan het aankijken......

Denz was behoorlijk moe van alles dus ......

 

Vanmiddag heeft ons mannetje het rustig aan gedaan. Oma kwam gezellig even langs en verder een beetje tv gekeken.

Een beetje later dan normaal naar bed want Cars was op tv en ja...... dat moet gekeken worden. Voor ons blijft die film altijd een kippenvel film want het brengt ons terug in een tijd waarin we echt bang zijn geweest om ons lieve mannetje te verliezen. En dat brengt ons dan ook naar de angst die wij nu als ouders weer voelen...... Maar onze Kanjer is een Superkanjer dus we gaan ervoor dat we nog heeeeeeel veel mooie herinneringen mogen gaan maken...... We worden gewoon 150....... hahahah met rimpels, rollator en de rest van het hele circus.....

 

.......We must count our blessings in life.......