The day after..... 

 

Tja..... waar te beginnen. Voor nu misschien maar gewoon even bij HET telefoontje.

Na jaren van postieve uitslagen van de MRI's van beide jongens, werd ik (Sheriet) gister tussen de middag gebeld door dr. Engelen met de vraag of het gelegen kwam.

"Natuurlijk" antwoorde ik. Gewoon in de veronderstelling dat het zoals altijd een "goed bericht" telefoontje zou zijn. "tja", zei dr. Engelen, "we hebben de uitslag van Denzel zijn MRI en helaas is deze, in vergelijking met voorgaande keren en jaren, niet goed!" Onbeschrijfelijk is het gevoel wat op dat moment door mij heen ging. Werkelijk de complete grond werd onder mijn voeten vandaan geslagen.

"We hebben een vlek gevonden" ging de arts verder, "waar we nu toch echt op moeten gaan behandelen ". 

"DE behandeling".... tja....

De behandeling die Rajm en ik gerust wel eens besproken hebben maar ook weer weggestopt hadden onder het mom van "wij gaan gewoon voor postieve uitslagen".

Het werd me in de minuten daarna heel duidelijk dat er absoluut geen tijd te verliezen is om hiermee te gaan beginnen.

Nadat we opgehangen hadden was het mij volkomen duidelijk dat de hele behandeling al in werking was gezet door dr. Engelen. 

***

En dan moet je je lieve man gaan bellen om dit verschrikkelijke nieuws te vertellen. ach, na mijn "Hallo" en gesnik wist Rajm al dat er iets goed mis was.

En dan begint het vertellen aan alle lieve naasten. pppffff...... eerst de tranen en dan het verhaal.... de meesten die ons kennen en ons verhaal kennen wisten wel dat het ook een keer geen postief bericht kon zijn maar ja daar wil eigenlijk niemand over na denken.

***

Het moeilijkste moest toen nog komen.... onze lieve kinderen..... hoe ga je dit verschrikkelijke nieuws vertellen ???

Eerst hebben we denzel rustig uitgelegd wat de uitslag was van de MRI en dat de "zware behandeling" zoals wij het altijd hebben genoemd (zonder daar verder uitleg over gegeven te hebben want dat was nog niet aan de orde geweest) nu toch echt moet gaan plaatsvinden. Hoe verschrikkelijk om je eigen kind te moeten vertellen dat hij heel ernstig ziek is terwijl hij daar niets van voelt. En onze 2 lieve pubers.....ach wat een verschrikkelijk verdriet bij hun. Ook bij hun werd de grond onder hun voetjes vandaan geslagen. 

Onze harten braken.......

***

Maar nu is dan toch het feit daar.... ons kleine mannetje.... wordt binnen nu en 2 a 3 weken opgenomen in het UMCG, Wilhelmina kinderziekenhuis, om een beenmergtransplantatie te ondergaan. 

 

Vandaag was een dag van veel regelen, veel praten, veel troosten en getroost worden en nu... nu is er even een compleet leeg gevoel. 

Morgen hebben Rajm en ik een gesprek in het AMC om even ons hart te luchten en het een en ander door te spreken en maandag horen we als het goed is over het hoe en wat en wanneer in Utrecht.

 

Voor vandaag is onze energie op en gaan we nieuwe energie opdoen om het eerste gesprek (van nog vele) morgen aan te gaan.