We zijn weer een aantal dagen verder. Dagen die voor alle mensen doorgaan als "gewoon" maar voor ons toch anders zijn. Gewoon even naar de winkel, gewoon even bij elkaar op visite of gewoon gezellig naar school!

 Voor onze kanjer Denz is dit helaas niet gewoon. En nu de dagen, weken en maanden verder verstrijken voelt het "gewone"leven  voor ons maar zeker ook voor Denz al verder van ons vandaan. Want het zicht op normaal contact met anderen is nog zo ver weg. Denzel mist de reuring om zich heen maar ook "alles kunnen doen wat normaal is" heel erg. En daar zijn afgelopen dagen heel wat traantjes om gelaten bij hem. Natuurlijk ook wel bij ons omdat je wereldje behoorlijk klein is maar wij als volwassenen kunnen het iets beter overzien dan ons moppie van 9. En natuurlijk komt daar bij dat Denz het gevoel heeft dat hij geen grip heeft op zijn leventje en lijfje. (De hele dag misselijk, moe en pijn in z'n lijf. Het eten gaat ook absoluut niet zoals het zou moeten dus de kans dat er toch weer een sonde in moet wordt met de dag groter. Echt dingen waar Denz verdrietig van wordt)

Voordat we aan de transplantatie periode stonden waren we wel ingelezen en voorgelicht maar hoe de periode erna zou zijn heb je dan eigenlijk geen weet van. En uit ervaring kunnen we nu zeker wel zeggen dat we samen als gezin een lange een hele lange adem moeten hebben. Want deze weg is lang en zwaar. De risico's zijn nog gevaarlijk groot en dat maakt alles onzeker.

----

De caravan staat nu in de voortuin want hij is toch echt helemaal klaar !!! Natuurlijk moest Denz ons mopje Diesel even laten snuffelen !! Te schattig ..... Diesel zag je denken van "wat moet ik hier doen ??" Maar wel superlief!!