Het is even terug maar we hebben dan ook echt fijne dagen gehad samen.

Zaterdag werd ik verrast met een heerlijk ontbijt op bed voor mijn verjaardag door Denzel. Zo ontzettend lief en vooral ontroerend.

Hij was zelf naar beneden gegaan (wat echt al heeeeeel lang geleden was). Beau heeft hem geholpen om te gaan zitten met dienblad en al op de traplift. Al trillend (door alle medicatie) kwam hij het ontbijtje brengen. Ppppfff daar kwamen de tranen hoor..... hoe ontroerend....... zoveel inspanning voor hem en dat voor mij....... Dus mijn dag kon niet meer stuk.

De rest van de dag hebben we het gewoon heel gezellig gehad ! Zondag was ook een fijne gemoedelijke dag. 's middags kwamen de 2 beste vriendinnetjes langs van Denz. Dat was echt al heel lang geleden. Wat hebben ze gelachen en een plezier gehad met elkaar. Het spel "geen ja geen nee" werd gespeeld en de tranen biggelden over hun wangen. Wat fijn om Denz zo ontspannen te zien maar ook voor Fajah en Roos was het zo fijn om even bij Denzel te zijn want ze maken zich zo'n zorgen om hem. We hebben dus afegespreoken dat we snel weer gaan afspreken !!!

Nadat de meiden weg waren zijn wij met Denz gezellig op visite geweest bij hele lieve vrienden. Was zo ontzettend gezellig en Denz zat helemaal op z'n praatstoel. Heerlijk even zijn gedachten ergens anders want hij maakt zich alweer dagen zenuwachtig voor het WKZ bezoek.

Vanochtend waren we al weer vroeg op pad. We hadden gisteren al wel contact gehad met de arts om vandaag gelijk een infuus te laten prikken want hij kreeg dit weekend weer kleine bloeduitstorinkjes. Toch een teken van te weinig trombo's.

Maar goed Denz stond al met een kleine bokkepruik op (gewoon heel veel zenuwen) dus het infuus prikken ging op z'n zachts gezegd niet al te makkelijk. Maar goed die details zal ik hem en jullie besparen. Uiteindelijk bleek het goed dat we het infuus hadden laten prikken. Dus na het bezoek bij de arts, waar verder geen andere bijzonderheden dan anders waren, zijn we naar afdeling Giraf gegaan en daar heeft Denz een zakje trombo's gekregen en toen konden we weer naar huis. Al die uren heeft hij stilzwijgend doorgebracht. Te boos, te verdrietig, te gefrustreerd..... ach ach wat is het toch ook begrijpelijk. Gewoon niet weten waar je aan toe bent..... Wij als volwassenen voelen ons al zo inmens machteloos laat staan als het om jezelf als kind gaat en gewoon "gewoon" wil zijn. Niet 24 uur per dag pijn hebben, niet constants intens moe zijn, niet continue misselijk zijn....... het valt echt niet mee voor zo'n klein mannetje.....

Volgende week weer naar het WKZ en dan krijgen we de uitslagen van de chimerisme (donor% cellen/Denz %cellen) onderzoeken van vorige week en die van vandaag....... die uitslagen zijn best heel erg spannend.......

Maar voor de aankomende dagen gaan we genieten van elkaar en het warme zonnetje......